تقارن قدرت در تندیس موسی، اثر میکل‌آنژ

نویسنده

دانشگاه شهید چمران اهواز، دکترا

چکیده

در میان تفاسیر متعددی که دربارة تندیس حضرت موسی، ساختة میکل آنژ، نوشته شده است، تفسیر فروید از همه مشهورتر است. وی بیش از ده توصیف از این مجسمه را بررسی کرده و تعبیر شخصی و نوین خود را بدین گونه عرضه می‌کند: حضرت موسی در این تندیس، در حال فرود بر سکوی سنگی و مهار خشم خود است، نه برخاستن. به استناد نتایج پژوهش‌های معاصر آراس، منتقد هنر و برومبرژه، انسان‌شناس، به ترتیب در مورد معانی و ارزش‌های نشانه‌شناختی «انگشت سبابه» در آثار هنری دورة رنسانس و تحلیل انسان‌شناسانة موی انسان به ویژه «ریش» در جوامع مختلف، که هر دو در پیکرة حضرت موسی دیده می‌شوند، پاره‌ای از جزئیات این تندیس را می‌توان به منزلة نمادهایی از «قدرت» تبیین کرد. از سوی دیگر، نمایش حضرت موسی به شکل «ذوالقرنین» و نیز به ویژه مجسمه‌های ایستادة راحیل و لیا در دو سوی تندیس چندان مورد توجه منتقدان و مفسران قرار نگرفته یا حتی نادیده گرفته شده‌اند، در حالی که به نظر می‌رسد که هم نمود «ذوالقرنین» و هم کلیت فضای اثر، در بر گیرندة هر سه مجسمه را باید به طور همزمان مد نظر قرار داد. مؤلف این مقاله کوشیده است نشان دهد که شاید موضوع اصلی این اثر، آن گونه که هنرمند ایتالیایی قرن شانزدهم مجسم کرده است، تجلی دو وجه از «قدرت» باشد: تقارت «قدرت» الهی و روحانی («ذوالقرنین»، لوح‌ها، وحی، نیایش راحیل، ...) در برابر «قوت و قدرت زمینی» (نیروی تن و بازوان، ریش ستبر، نگاه لیا بر زمین، ...)

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

A symmetry of power in Michelangelo’s Moses

نویسنده [English]

  • Aladin Goushegir
چکیده [English]

Among the various interpretations of Michelangelo’s Moses, Freud’s is well-known. The founder of psychoanalysis, Freud reviews all the critics and interpretations of this masterpiece and then offers his own: this Moses is not about to spring up, as claimed by others, but on the contrary, is sitting down, suppressing his “rage”. In the light of recent works of Daniel Arasse, art critic (study of the “signification” of the index finger in Renaissance works), and Christian Bromberger, anthropologist (Trichologiaques, the analysis of the significations of pilosity, “beard” in particular), and by integrating some details neglected by critics up to now, the author of this paper intends to argue that the main theme of this set of three statues together (Moses, Rachel and Lea) is that of power. The arrangement of the assembly is symmetrical: the divine power or celestial (horned Moses in the center, the Tablets of the Law and the contemplative posture of Rachel on the left) and the terrestrial power of the man-prophet (the palpable force emanating from exuberant musculature, the imposing beard, the statue of Lea staring at the Earth).

کلیدواژه‌ها [English]

  • art critics
  • Freud’s interpretation
  • Italy
  • Michelangelo
  • Moses
  • Renaissance