آرمان‌گرایی در بن‌بست: نگاهی به نمایشنامة فراوانی اثر دیوید هِر

نویسنده

چکیده

این گفتار به بررسی مضمون اصلی (تقابل میان آرمان‌خواهی و جامعه‌ای منحط) و نیز اهمیت نمایشنامة فراوانی (1978) اثر دیوید هِر، نمایشنامه‌نویس معاصر انگلیسی می‌پردازد. فراوانی، روایتی است فردی در بافتی تاریخی. روح سرکش شخصیت محوری این اثر نمودار شور تحول‌خواهی و آرمان‌گرایی دهة 1960 است که انبوه نمایشنامه‌نویسان جوان آن زمان نیز، از‌جمله دیوید هر، دستخوش آن بودند. تلخکامی این آرمان‌خواه در مواجهه با انحطاط روزافزون بریتانیای پس از جنگ جهانی دوم (در دوران رونق و «فراوانی») نقدی است کوبنده بر جامعه‌ای اخلاق‌زدوده و سترون که بذر آرمان‌گرایی در آن بخت روییدن ندارد. نگارنده می‌کوشد جایگاه این نمایشنامه را در مجموعه آثار هِر و همچنین درام‌نویسی معاصر انگلیسی بررسی کند. در این مقاله تأکید می‌شود که اثر مورد بحث را باید نقطة ‌عطفی (هم از حیث مضمون‌پردازی و هم از حیث سبکی) در کارهای نویسنده‌ای شمرد که سیر تطّور مضامین و رویکردهای آثارش (فاصله گرفتن از رادیکالیسم و میل به لیبرالیسم و محافظه‌کاری) و نیز زندگی حرفه‌ای‌اش (گذار از «حاشیه» به «مرکز» درام‌نویسی انگلیسی) نمودگار و نمایه‌ای است از یکی از مهمترین الگوها و روندها در درام‌نویسی انگلیسی بعد از جنگ جهانی دوم تاکنون.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

-

چکیده [English]

This paper aims at surveying the main theme and the significance of Plenty (1978) by David Hare, contemporary British playwright. It is shown that in this play, a personal narrative in a historical context, the rebellious spirit of the protagonist is representative of the radicalism and idealism of the 1960s. The disillusionment of the heroine (who symbolizes idealism) in post-World War II Britain is a scathing satire on a society in decline, a wasteland in which idealism has no chance to grow. The writer tries to highlight the significance of Plenty as a paradigmatic play in the works of David Hare and in British drama after World War II. It is argued that this work is important in that it marks a turning point in the works of a writer whose trajectory of concerns (from radical towards a more liberal and conservative position) and career (from 'fringe" to "mainstream" theater) typifies one of the dominant patterns in the trends of British drama since World War II.

کلیدواژه‌ها [English]

  • David Hare
  • decadence
  • Idealism
  • Plenty
  • post World War II British drama