مفاهیم و عملکردهای حالت صرفی "رایی accusative" در زبان پارسی باستان

نویسنده

چکیده

پارسی باستان و اوستایی دو زبان خواهر از مجموعه زبان های ایرانی باستان اند که
آثاری از آن ها به دست ما رسیده است. ویژگی برجستهء این زبان ها تصریفی بودن
آن هاست، بدین معنی که نقش دستوری آن دسته از اجزای زبان که تحت مقولهء "نام "
طبقه بندی می شوند، از طریق حالت های هشتگانهء صرفی تعیین می شود. حالت های
صرفی هر یک دارای مفاهیم و عملکردهای متنوعی اند که بدون آگاهی از آنان، دری
زبان امکان پذیر نخواهد بود. واژه های صرف شده علاوه بر این که در اکثر موارد خود
می توانند به طور مستقل به نقش دستوری شان در جمله اشاره کنند، گاهی با حروف
اضافه نیز همراه می شوند. موضوع این مقاله بررسی حالت "رایی، یکی از مهمترین و پربسامدترین حالت های صرفی در زبان پارسی باستان است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

-

چکیده [English]

Old Persian and Avestan are two intertwined branches from a collection of ancient Persian languages, the remains of which have been accessible to us. One of the features of these languages is their nominal declension. Each declined case of a noun, adjective and pronoun has its specific grammatical function, and meaning, determination of which is great importance to the understanding of the language. Pre- and postpositions acting on the case¬forms also play their own roles; roles that become more and more salient as the language develops into an analytic structure. The subject of this essay is the "Accusative", which -occupying the second rank after the "Nominative"¬is the most common case-form in the language of the cuneiform inscriptions of the Achaemenian kings.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Accusative
  • Declension
  • intransitive
  • Pre-postposition
  • transitive