از قرن یازدهم میلادی، واژه عربی "عنبر" به دو معنی "سنگ کهربا" و "ماده خوشبو" در زبان های اروپایی به کار می رود. تصور واژه نگاران معاصر این ست که پیشینیان، این دو ماده را خلط کرده اند و واژه "عنبر" دستخوش دوگانگی معنایی شده است، آنان فرایند این تشتت لفظی را به روشنی بیات نکرده اند. منشاء این خلط، استنتاجی منطقی به نظر می رسد، زیرا شیوه استحصال موم عنر و سنگ کهربای خام و طبیعی از دریا در دنیای کهن به گونه ای است که بروز چنین خلط واژگانی در زبان را بدیهی جلوه گر می سازد. بررسی متون کهن نشان می دهد که این اطلاق دوگانه و گزینش نام واحدی برای نامگذاری این دو ماده گوناگون، نه تنها بدیهی به نظر نمی رسد، بلکه شگفت آور جلوه می کند، زیرا از یک سو، اروپاییان، کهربا را از دریای شمال اروپا به دست می آوردند و این سنگ را نیک می شناختند و طبعا نام هایی بومی بر آن نهاده بودند و از سوی دیگر، مؤلفان قرون وسطای اروپا به طور عمده از جواهرنامه ها و قرابادین عربی ترجمه شده به زبان لاتینی در وصف عنبر و کهربا بهره جسته اند، در حالی که در واژگان عربی و فارسی معرب، این دو ماده را همواره به دو نام گوناگون شناخته اند.
)