دویدن به سمت درون: کاوش روان‌شناختی کتاب از دو که حرف میزنم، از چه حرف میزنم نوشته هاروکی موراکامی با رویکرد ذهن و بدن

نوع مقاله : مقاله علمی پژوهشی

نویسندگان

1 گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

2 مطالعات روسیه، مطالعات جهان، دانشگاه تهران

چکیده

پژوهش حاضر از زاویه‌ای جدید به بررسی اثر هاروکی موراکامی از دو که حرف می‌زنم، از چه حرف می‌زنم می‎پردازد و تلاش شده است بر مبنای دیدگاهی چندوجهی و بین‌رشته‌ای و به طور خاص، با تمرکز بر نظریه‌های ذهن و بدن جنبه‌های گوناگون کتاب بررسی گردد. به باور نویسندگان، در کتاب موراکامی ذهن و بدن به عنوان دو شخصیت مجزا در نظر گرفته شده‌اند که در نهایت به هم پیوسته و واحد یکپارچه‌ای را شکل می‌دهند. وجه غیرقابل چشم‌پوشی در این تحلیل، نگاه لاکانی به این اثر است که عمق بیشتری به آن می‌بخشد. با بهره‌گیری از روان‌شناسی سلامت، که نظریه‌های ذهن و بدن بخشی از آن هستند، چهارچوبی به تصویر کشیده شده است که دونده به دنبال غلبه در آن گام می‌نهد؛ سه توقفگاه که انسان دونده ناگزیر از مواجهه با آنهاست: موفقیت و شکست، مقابله با چالش‌های زندگی و پیری. در پایان، تأثیرپذیری این اثر از فرهنگ ژاپن و ارتباط پنهانی آن با فرهنگ عرفانی ایرانی مورد توجه قرار گرفته است. این پژوهش نشان می‌دهد که چگونه موراکامی از دویدن به‌عنوان ابزاری برای نظم و انضباط و ساختار استفاده می‌کند که به هویت او به عنوان نویسنده و فرد کمک می‌کند و ارتباط عمیقی بین فعالیت‌های جسمی و خلاقیت ذهنی او ایجاد می‌نماید.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


عنوان مقاله [English]

Running as Reflection: A Psychological Mind-Body Reading of Haruki Murakami's Memoir [Persian]

نویسندگان [English]

  • Manijeh Firoozy 1
  • Elahe Karimi Riabi 2
1 University of Tehran
2 Russian studies, World studies, University of Tehran
چکیده [English]

This article advances prior psychological inquiries by approaching Haruki Murakami’s What I Talk About When I Talk About Running as a meditation on the convergence of mind and body. Through a layered, interdisciplinary lens drawing particularly on Lacanian psychoanalysis and contemporary health psychology, it examines how Murakami constructs the runner not merely as an athlete or writer, but as a liminal subject navigating thresholds of discipline, endurance, and becoming. Rather than stabilizing the dualism of psyche and soma, Murakami’s narrative pursues a recursive movement in which the distinction between interiority and exteriority i.e. mind and flesh is both affirmed and disintegrated. The runner’s labor becomes a metonym for the writer’s practice: a ritual of exhaustion that binds meaning to movement, authorship to action. The essay situates this process within broader cultural frameworks, illuminating subtle resonances between Japanese narrative restraint and the ineffable contours of Iranian mystical poetics. Ultimately, this study contends that running operates not simply as metaphor, but as an evental structure, a performative repetition through which Murakami fashions a provisional coherence of self. In its oscillation between solitude and relation, repetition and reinvention, the work discloses a poetics of corporeal time, a choreography of mind-body resonance where language catches its breath in motion.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Haruki Murakami
  • mind-body theories
  • Japanese culture
  • success and failure
  • life challenges
  • aging