@article { author = {اسفندی, اسفندیار}, title = {-}, journal = {Research in Contemporary World Literature}, volume = {11}, number = {36}, pages = {-}, year = {2007}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2588-4131}, eissn = {2588-7092}, doi = {}, abstract = {-}, keywords = {}, title_fa = {آشکارسازی یک واحد خاص تحلیل مضمونی در دوربین عکاسی}, abstract_fa = {همان‌گونه که می‌دانیم پیوستگی یک داستان روایی، به‌هنگام خواندن، مستلزم ایجاد ارتباط میان شبکه‌های متعدد معنایی است که در جای جای آن وجود دارند و به آن شکل می‌دهند. در داستان‌های ژان فیلیپ توسن، سکانس روایی به مانند یک کل حاوی معنا عمل می‌کند. هرسکانس، که خود به واقع قطعه‌ای مستقل محسوب می‌شود، قرار است واحدی بسته یا هسته‌ای دارای معنا و خودبسنده را تشکیل دهد. از آنجا که ساختار آثار وی به‌گونه‌ای نیست که خوانندگان را به سوی راه حلی نهایی سوق دهد، مخاطبان وی، چنانچه بخواهند به ارزیابی درستی از معنای این آثار دست یابند، ناچارند از میان سکانس‌های یادشده و یا مجموعه‌ای از آن‌ها دست به انتخاب بزنند. مطالعة حاضر سعی دارد تا به گونه‌ای اجمالی و البته ضروری، از مفاهیم ”درونمایه“ و ”ایزوتوپی“ تعریفی نو ارائه داده، ویژگی منحصر به فرد شیوة روایی خالق دوربین عکاسی را آشکار سازد.}, keywords_fa = {ایزوتوپی,توسن,دوربین عکاسی,سکانس روایی کل معنایی}, url = {https://jor.ut.ac.ir/article_18072.html}, eprint = {https://jor.ut.ac.ir/article_18072_7d7fc5177600a8bdc3a8c86faa0b2125.pdf} } @article { author = {بالایی, کریستف}, title = {-}, journal = {Research in Contemporary World Literature}, volume = {11}, number = {36}, pages = {-}, year = {2007}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2588-4131}, eissn = {2588-7092}, doi = {}, abstract = {-}, keywords = {}, title_fa = {ظهور زنان ایرانی در حوزة فعالیت‌های اجتماعی و ادبی}, abstract_fa = {وضعیت زنان ایرانی در دورة پس از انقلاب اسلامی، همواره موضوع بحث و گفت‌‌وگو بوده است. این مباحث مربوط به موقعیت، کارکرد، حقوق و نیز چهرة اجتماعی آنان می‌شوند. همانطور که می‌دانیم، هر نوع تغییر و تحول اجتماعی متاثر از افراد و گروه‌هایی‌ است که آن جامعه را تشکیل می‌دهند. در این زمینه، به ویژه وضعیت زنان ایرانی قابل توجه است. از میان این زنان که به طور کلی اعضای غیر فعال و خاموش جامعه و البته اکثریت آن را تشکیل می‌دهند، برخی با گذر از قوانین عرفی جامعه، در عرصه های فعالیت اجتماعی شرکت جسته، و گاه نیز پله‌های ترقی را تا سطوح بالا طی می‌کنند. این مقاله سعی دارد تا در پنج پردة متفاوت، نگاه و شیوة تفکر برخی از چهره‌های زن ایرانی را که در گسترة ادبیات فارسی به مطا لعات اجتماعی می‌پردازند، بررسی کند.}, keywords_fa = {آذر نفیسی,انسان باوری,رمان,زویا پیر‌زاد,شهرنوش پارسی پور,گلی ترقی}, url = {https://jor.ut.ac.ir/article_18073.html}, eprint = {https://jor.ut.ac.ir/article_18073_eabff4a4345175ccfd7cae28f27283af.pdf} } @article { author = {حسینی, روح الله and محمدزاده, اسدالله}, title = {-}, journal = {Research in Contemporary World Literature}, volume = {11}, number = {36}, pages = {-}, year = {2007}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2588-4131}, eissn = {2588-7092}, doi = {}, abstract = {-}, keywords = {}, title_fa = {اندیشة مرگ به‌مثابة پایان همه چیز در آثار هدایت}, abstract_fa = {اندیشة مرگ به مثابة پایان همه چیز، در آثار هدایت بسیار پررنگ است. در واقع مرگ، هراس از آن و در عین حال افسون آن، به گونه‌ای اساسی به جهان هدایت شکل و سمت و سو می‌بخشند. بدون شک دلزدگی هدایت از زندگی و دل سپردن او به مرگی که البته هراس انگیز است، ریشه در عواملی مختلف دارد، از جمله بستر اجتماعی- فرهنگی که در آن نویسنده به‌کار نگارش مشغول بوده است. البته این موضوع در ماهیت نوشتار نیز قابل بررسی است. اما در مقالة حاضر بدون پرداختن به عوامل برون‌متنی، سعی کرده‌ایم ماهیت و نمود این ذهن مرگ اندیش را از خلال آثار او و به ویژه دو اثر اصلی اش یعنی زنده به گور و بوف کور بررسی کنیم. مرگی که وسوسه اش و در عین حال هراس از آن شخصیت ها و نیز خود نویسنده را در برزخی هولناک گرفتار کرده است.}, keywords_fa = {پوچی,مرگ,هدایت,هراس,وجود}, url = {https://jor.ut.ac.ir/article_18074.html}, eprint = {https://jor.ut.ac.ir/article_18074_d570568cbd31252966c8dc797bec118c.pdf} } @article { author = {شاهوردیانی, ناهید}, title = {-}, journal = {Research in Contemporary World Literature}, volume = {11}, number = {36}, pages = {-}, year = {2007}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2588-4131}, eissn = {2588-7092}, doi = {}, abstract = {-}, keywords = {}, title_fa = {بازنگری ویژگی صوری رمان تجربی فرانسوی در فاصلة سال‌های 50 الی 70}, abstract_fa = {رمان نو فرانسه مکتبی است که از زمان پدیداریش، یعنی از ابتدای دهة 1950، بیش از دیگر مکتب‌های ادبی، به طور اصولی و مکرر، الگوهای نوشتاری داستانی را زیر سوال برده است. در این چالش، نویسندگانی که مستقیم و یا غیر مستقیم به این گرایش وابسته بوده‌اند، توجه خود را معطوف قالب کرده و به آن اهمیت ویژه‌ای بخشیده‌اند، با علم به این‌که انتخاب چنین شیوه‌ای می‌توانست موجب عدم انتقال سریع و صریح مفهوم شود. از آثار آنان اغلب با عنوان «رمان آزمایشگاهی» یاد کرده‌اند، عبارتی که «رمان تجربی» زولا را در قالب معاصرش تداعی می‌کرد. البته بین این دو تفاوتی جزئی وجود داشت: زولا به تجربه کردن ساختارهای اجتماعی می‌پرداخت و جامعه زمان خود را مورد تجزیه و تحلیل قرار می داد، در حالی‌که نوگرایان رمان و در صدر آنان آلن رب گریه، با جدیت و پشتکار در پی آزمودن توان بالقوة ظاهری نوشتارداستانی بودند. نتیجه اختیار دیدگاه فرمالیستی این بود که دنیای ترسیم شده در روایت با دنیای «واقعی»- یا دست کم نمایی واقعی از دنیا- سنخیتی نداشت. پس فرم گرایی آنان می تواند خواندن آثارشان را با مشکل مواجه سازد. هدف مقالة حاضر بررسی قوت و ضعف این مدعا است.}, keywords_fa = {رمان نو,صورت گرایی,قابلیت ارجاعی,نوشتار داستانی}, url = {https://jor.ut.ac.ir/article_18075.html}, eprint = {https://jor.ut.ac.ir/article_18075_a35abfec2c2f9f21321aa21cf7d6940a.pdf} } @article { author = {علوی, فریده}, title = {-}, journal = {Research in Contemporary World Literature}, volume = {11}, number = {36}, pages = {-}, year = {2007}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2588-4131}, eissn = {2588-7092}, doi = {}, abstract = {-}, keywords = {}, title_fa = {اندر فراز و فرود رئالیسم داستانی}, abstract_fa = {در طول سال‌های متمادی، در کشور فرانسه، رمان از بهترین ابزارهای ژرف‌اندیشی در واقعیت بوده است. بطوری که مکتب‌ها یا علوم زیبایی شناختی ادبی فراوانی تلاش کردند تا از طریق رمان، خود را به واقعیت زندگی نزدیک‌تر سازند. هر چند به نظر می‌رسد که توجه به واقع‌گرایی متعلق به عصر هومر باشد، اما به آسانی می‌توان از واقع‌گرایی رمان نویسان عصر کلاسیک سخن به میان آورد که همواره تلاش می‌کردند تا به کلیات دست یابند. همچنین می‌توان از رمان نویسان نامی رئالیست یا ناتورالیست سدة نوزدهم میلادی یاد کرد. اما مهم‌تر از همه، بهتر است از رمان نویسان «عصر بدگمانی» سخن گفت که با افکندن سایة شک و ابهام بر روی ارکان رمان، آن را به بازنگری درخودش واداشتند، تا به فرم و ساختارش بپردازد، از ارجاع دادن به جهان پیرامون بپرهیزد و خودش یا به‌عبارت بهتر، متن آن، موضوع ارجاع داستان قرار گیرد. با توجه به این مهم، در این مقاله تلاش نگارنده بر این خواهد بود که با رویکردی تطبیقی به بررسی مفاهیم «واقعیت» و «واقع‌گرایی» در رمان سنتی و رمان نو بپردازد.}, keywords_fa = {ادبیات فرانسه,رمان,رمان نو,واقع‌گرایی,واقعیت}, url = {https://jor.ut.ac.ir/article_18076.html}, eprint = {https://jor.ut.ac.ir/article_18076_1a50f7ddec423c113a7449e67ef177cb.pdf} } @article { author = {قویمی, مهوش}, title = {-}, journal = {Research in Contemporary World Literature}, volume = {11}, number = {36}, pages = {-}, year = {2007}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2588-4131}, eissn = {2588-7092}, doi = {}, abstract = {-}, keywords = {}, title_fa = {مارسل پروست و زبان افشاگر}, abstract_fa = {آنچه نام مارسل پروست را بلند آوازه کرد، تحلیل‌های روانشناختی او بود که در رمان ماندگار در جستجوی زمان از دست رفته به چشم می‌خورند . با این همه، غنای زبان‌شناختی این اثر کمتر مورد توجه ناقدان قرار گرفته است. در واقع پروست به‌گوناگونی‌های زبان توجه ویژه‌ای داشت تا آنجا که وی نیز در نوشتن از سبک نویسندگان بزرگ دیگر تقلید می‌‌‌کرد . در عین حال او اولین داستان‌پرداز فرانسوی است که به‌هر یک از شخصیت‌های رمان شگفت‌انگیزش زبانی خاص بخشیده: لحن ، لهجه ، واژه‌ها و شیوة صرف و نحوی که می‌تواند محل تولد، موقعیت اجتماعی و طرز تفکر آن‌ها را بارز گرداند و نیز خصلت‌های اخلاقیشان را آشکار سازد . وانگهی پروست مشاهدات و بررسی‌های خود را دربارة زبان، با توضیحات و اندیشه‌هایی همراه می‌سازد که به صورتبندی قوانینی کلی گرایش دارند. به‌همین سبب می‌توان مارسل پروست را زبان‌شناسی - البته نه حرفه‌ای - تلقی کرد که می‌کوشد از خلال گفتار اشخاص به‌روحیه و ذهنیت آن‌ها پی ببرد. و از این نقطه نظر، زبان‌شناسی این نویسندة بزرگ، با تحلیل‌های روان‌شناختی او در هم می‌آمیزد .}, keywords_fa = {زبان,گویش شخصی,لهجه,نحو,واژگان}, url = {https://jor.ut.ac.ir/article_18077.html}, eprint = {https://jor.ut.ac.ir/article_18077_d706964bdfc98f39dd0bdcfb36ca9de9.pdf} } @article { author = {گیر, سید علاءالدین گوشه}, title = {-}, journal = {Research in Contemporary World Literature}, volume = {11}, number = {36}, pages = {-}, year = {2007}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2588-4131}, eissn = {2588-7092}, doi = {}, abstract = {-}, keywords = {}, title_fa = {زبان جادو در فرهنگ عامه}, abstract_fa = {”جادو“ به معنی عام واژه، به مجموعة گسترده‌ای از آداب و کنش‌های زبانی اطلاق می‌شود که بخشی از جامعه با توسل به آن‌ها به طور مستقیم یا به واسطة عاملان می‌کوشند برای دغدغه‌های زندگی خود پاسخی بیابند. ارزش بررسی مجموعه آثار عامیانه‌ای که از دورة صفوی به زبان فارسی منتشر شده است، در این است که ما را با عوامل هراس و نگرانی‌های بخش وسیعی از جامعة ما آشنا می‌سازد. چاره‌جویی‌های غریب برای رویارویی با طیف وسیعی از موارد استیصال فردی و گروهی، از آفت و بیماری گرفته تا جنگ و صلح، بیانگر شیوه‌ای است که برای مقابله با دشواری‌ها در پیش گرفته می‌شود. مطالعاتی که از قرن نوزدهم تا امروز در فرانسه در این باره انجام گرفته است، نشان می‌دهد که ”سحر“، به عنوان زیر مجموعة ”جادو“، در گروه‌های روستایی غرب اروپا رواج داشته و دارد که عامل اساسی آن، فقر و فلاکت است. این پدیده‌ها را به شکل‌های مختلف در همة جوامع بشری می‌یابیم، اما شاید بتوان در چشم‌اندازی کلی چنین گفت که آداب و کنش‌ها در جایی بیشتر پرخاشگرانه و خشونت آمیزند (جادوی سیاه) و در جای دیگر، بیشتر به منزلة تمهیداتی است برای حفاظت و حراست و مصونیت از بلایا (جادوی سفید).}, keywords_fa = {آداب و رسوم,ایران,جادو,سحر,علوم خفیه,فرانسه,فرهنگ عامه}, url = {https://jor.ut.ac.ir/article_18078.html}, eprint = {https://jor.ut.ac.ir/article_18078_5ead02455bd9af84f46506889cc91fd7.pdf} }